Biraz ilerdeki masada, sırtın bana dönük oturuyordun. o gözlüklü mütecessis nine ve orta yaşlı iki bayanla birlikte. çocuk önümde düşmüştü v...
Biraz ilerdeki masada, sırtın bana dönük oturuyordun. o gözlüklü mütecessis nine ve orta yaşlı iki bayanla birlikte. çocuk önümde düşmüştü ve herkesle birlikte sen de döndün. henüz farketmemiştim seni. bir çokları gibi herhalde dönmüş sen de bakıyordun. olay ikimizin ortasındaydı tam. -çocuk ilk ağlamasını kesip yöresine bakışını kaldırınca, ve galiba tam yaşlı nineye bakıyordu, ben de onunla baktım ve gördüm. -kadının yüzündeki ifade, çocuğa annesi tarafından kandırılmakta olduğunu, aslında acının devam ettiğini ilham eden ifade sanıyorum tam anlamı ile yeni değildi. eski senelerden kalma başka ifadelerle de karışmıştı.
hiç beklemiyordum, birden kadın bana çevirdi bakışını.
tanrım ne büyük merak içindeydi bu bakış. durmadan sormaktaydı. hayattan ne beklediğimi sormaktaydı. beni önce, mutlaka bir şey beklemek gerektiğine zorluyor, sonra da alay ediyordu. -tanrıya inanıp inanmadığımı sormaktaydı. anlaşılan kendisi bu bakımdan bazı hatalar yapmıştı. günü birlik yaşama içinde elde edilebilen sayısız imkanlar kaçırmıştı. ilerlemiş yaşına rağmen kendine iyi gelen bir ölümü sağlıyamadığını, göçmekte güçlük çekeceğini anladım.-
bu durumda ona bakmak zordu. huzursuz kımıldayarak ondan kurtulmaya çalıştım. fakat bakışımı tutmuştu. ondan ayrılamıyordum, tanışmıştık bir kere. -tekrar karşılaştığımız takdirde, sorularını, ikinci kez tekrarladığını bilerek, düşündü mü der gibi, başkalarının öğrenmelerine duyulan güvensizlikle, yine alay ederek tekrarlıyacağını düşünüyordum.
-fakat umulmadık bir anda başka, herhangi bir şeyle ilgilenmeye başladı. ne kadar usta, ne kadar biliyor diye düşündüm. birden sahipsiz kalmıştım. bakışım, yere paralel durmak zorunda bulunan, fakat içindeki sertlik süratle yumuşayan bir bakır tel gibi eğiliyordu boyuna. durumumun saçmalığını kavrayıncaya kadar bir an bocaladım.
-bu belki de devam edecekti ama, seni hissettim. evet bakıyordun, yanılmamıştım. başkaları çocuğa ve anneye bakarken sen artık bendeydin. bunu hissetmemden ne kadar önce başlamıştım bilmiyorum ama, bakışlarımız karşılaşınca kaçtın, önüne döndün. oysa çocuk henüz bitmemişti ve dönmen için zamanın vardı. fakat dönmüştün. -omuzlarından bana dokunup kaldığını anladım.
görüyordun, beni hissediyordun.
ve o zaman başladı.
işte yine birşey var.
bakıyordum sana.
kalkıp gidenler şimdi önemle kalkıp gidiyorlardı. garsona seslenmeleri önemliydi. denizdeki hareket önemliydi. yörem çoktandır aldırmaz olduğu muhtevasını elde ediyor, onu ağır ağır kazanmaya çalışıyordu. bunun sana baktıkça gerçekleşmesi şaşırtıcıydı. oluyordu. -hayatı yeniden elde ediyordum. o anla değişebileceğim şey ne olabilir.
farkına varmadan “bütün bunların, hatırasız haftaların, kalbimi farketmelerinden korkmamın sebebi var” diyordum.
şimdi birşeysin benim için… varsın.
fakat bocalıyordum.
gizlice düşündüğüm, farkedilmesinden korktuğum hakikat sen miydin, yoksa ben, hatırasızlığı, boşluğu, en ucuz şekilde, sırtımdan korkakça, hiç bir teşebbüste bulunmadan birden bire atmak için yine hayal mi kuruyordum.
dedim ya işte, bocalıyordum.
yeniden yaşamaya başlamak kolay mı?
Yaşamak - Cahit Zarifoğlu
YORUMLAR