Tecrübe etme Örneği 1 Yalnız yaşamı sürdürmenin bir tek gayesi vardır sanıyorum; o da daha başıboş, daha rahat yaşamak. Fakat daima, buna h...
Tecrübe etme Örneği 1
Yalnız yaşamı sürdürmenin bir tek gayesi vardır sanıyorum; o da daha başıboş, daha rahat yaşamak. Fakat daima, buna hangi yoldan varacağımızı pek bilmiyoruz. Çok kez insan dünya işlerini bıraktığını sanır; oysaki bu işlerin yolunu değiştirmekten başka bir şey yapmamıştır. Bir aileyi yönetmek bir devleti yönetmekten kolay değildir. Ruh nerde bunalırsa bunalsın, hep aynı ruhtur; ev işlerinin az mühim olmaları, daha az yorucu olmalarını gerektirmez. Bundan başka, saraydan ve pazardan el çekmekle hayatımızın kafa kaygılarından kurtulmuş olmuyoruz.Dertlerimizi avutan akıl ve hikmettir, O engin denizlerin ötesindeki bölgeler değildir.
Ülke değiştirmekle kıskançlık, cimrilik, kararsızlık, korku, tutku bizi bırakmaz.
Ve üzüntü, atımızın terkisine binip gelir.
Onlar manastırlarda, medreselerde dahi peşimizi bırakmazlar. Bizi onlardan ne çöller kurtarabilir, ne mağaralar, ne de bedenimize ettiğimiz işkenceler ...
Öldürücü yara bağrımızda kalır.
Sokrates'e biri için, gezi onu asla değiştirmedi, demişler. O da: Çok tabii, çünkü kendisini de birlikte götürmüştür, demiş.
Niçin başka güneş başka toprak ararsın?
Yurdundan kaçmakla kendinden kaçar mısın?
İnsan ilkin içindeki sıkıntıyı dağıtmazsa yer değişiklik yapmak daha çok bunaltır onu: Iyi mi ki yerine oturmuş yükler daha az engel olur geminin gidişine. Bir hastaya iyilikten çok fenalık edersiniz yerini değiştirmekle. Hastalığı azdırırsınız kımıldatmakla, iyi mi ki kazıklar daha derine gidip sağlamlaşır sarsıp sallamakla. Onun için kalabalıktan kaçmak yetmez, bir yerden başka bir yere gitmekle iş bitmez: İçimizdeki kalabalık hallerimizden kurtulmamız, kendimizi kendimizden koparmamız gerek .
Kırdım diyorsun zincirlerini;
Evet, köpek de çeker koparır zincirini,
Kaçar o da, ama halkaları boynunda taşıyarak
Zincirlerimizi götürürüz kendimizle beraber; tam bir özgürlük değildir kavuştuğumuz; döner döner bakarız koyup gittiğimize; onunla dolu kalır düşlerimiz.
İçi arınmamışsa, neler bekler insanı,
Kendi kendisiyle ne savaşlar eder boşuna!
Tutkuları içinde ne kemirici kaygılar.
Ne korkular içinde kıvranır insan!
Ne çöküntüler yapar bizde gurur, kösnü,
Hiddet, gevşeklik ve tembellik!
Kötülüğümüz içimizde bizim; içimizse kurtulamıyor kendi kendisinden.
Ruhun derdi içinde ve kaçamaz kendi kendinden.
İnsanın, olanak var ise karısı, evladı, parası ve hele sağlığı olmalı, ama mutluluğunu yalnız bunlara bağlamamalı. Kendimize dükkanın arkasında, yalnız bizim için bağımsız bir köşe ayırıp orada gerçek özgürlüğümüzü, kendi sultanlığımızı kurmalıyız. Orada, yabancı hiçbir konuğa yer vermeksizin kendi kendimizle her gün başbaşa verip dertleşmeliyiz; karımız, çocuğumuz, servetimiz, adamlarımız yokmuş benzer biçimde konuşup gülmeliyiz. O şekilde ki, hepsini yitirmek felaketine uğrayınca onlarsız yaşamak bizim için yeni bir şey olmasın. Kendi içine çevrilebilen bir ruhumuz var; kendi kendine yoldaş olabilir; kendi kendisiyle, çekiş dövüş, alışveriş edebilir. Yalnız kalınca sıkılır, ne yapacağımızı bilmez oluruz diye korkmamalıyız.
Tenha yerlerde kendin için bir evren ol
Erdem, der Antishenes, kendi kendisiyle yetinir; ne kurallara kafa vurur, ne laflara, ne gösterişlere.
Hayata geçirmeye alıştırıldığımız işlerden binde birisi dahi kendimizle direkt doğruya ilgili değildir. Bakarsınız bir adam canını dişine takmış, kurşun yağmuru altında, yıkık bir kale duvarına tırmanıyor tüm hıncıyla; bir başkası, karşı tarafta, kan revan içinde, aç susuz korumak için çaba sarfediyor o kaleyi ölesiye: Kendileri için mi gösteriyorlar bu yararlığı? Uğrunda ölecekleri ve asla görmedikleri insan bir ihtimal o sırada kılım kıpırdatmadan keyif sürmektedir. Bakarsınız bir başkası, bitkin, perişan, saçı sakalı birbirine karışmış kitaplıktan geliyor gece yansından sonrasında: Bunca kitabı daha iyi, daha akıllı bir insan olmak için mi karıştırdı sanırsınız? Yok canım sen de! Ya ölecek o kitaplıkta ya öğretecek yarınki kuşaklara Platus'un dizelerini hangi düzenle kurduğunu ve falan Latince sözcüğün iyi mi yazılması icap ettiğini. Kim seve seve feda etmiyor sağlığını, canını şan onur için? Oysa kalp bir paradan başka nedir ki şan onur? Kendi ölümümüzden korkmakla yetinemeyiz; karılarımızın, evlatlarımızın, adamlarımızın ölümünden de korkmak zorundayız. Kendi işlerimizden çektiğimiz sorun yetmiyormuş benzer biçimde komşularımızın, dostlarımızın işleriyle de dertlere sokar, bunaltırız kendimizi.
Vah, vah! Iyi mi olur da insan bir şeyi
Kendinden daha çok sevmeye kalkar?
Yalnızlık / Montaigne
Tecrübe etme Örneği 2
Bir zamanlar sokaklarda mahalle aralarında top,misket saklanbaç oynayan hayal dünyasında yaşayan mutluluğu oyunda arayan saf çocuklardık. Bi yerimiz acıdığında yada kanadığında annemizin öpücüğü ile iyileşceğini düşüncek kadar saftık şimdi ise acının ne denli gerçek oldunu öğrendik.Ağladığımızda ise derhal herşeye kanar bi elma şekeri yada kırmızı mavi bir balonla kandırılırdık susmak için ölede olurdu aslına bakarsan...Lise yada üni ye gidenlere abi abla derdik sonrasında büyüdük zamana yenik düştük bizler abi dediklerimizin yerini aldık bizim yerimizede başka çocuklar aldı ve onlar bizi gördüklerinde abi abla demeye başladı. Bundan sonra çocuk değildik anladık ve her yıl bir aşama daha atıyoruz ölüme geriye kalan çocukluk platonik aşklarımız olmıcak cam kavonozda sakladığımız misketlerimiz patlamsından korktumuz kırmızı balonlarımız,bez bebeklerimiz yok; en önemlisi hayalden uzklaştık oyun dünyasında yaşamıyoruz geriye kalan mesuliyet sahibi olmuş birer kişi olduk ve zman bizlere geriye kalan çocukça düşüncelere hoşçakal demenin vaktinin geldini hissettirdi.. Evt hoşçakal çocuk sen şimdi yalnız anılarımda ve fotoğraf karelerimde kaldın... Şžimdi hoşgeldin gerçek dünya....
Tecrübe etme Örneği 3
Bir ikilidir ağlamak ve gülmek. Ağlamak, sanılanın aksine çaresizlik, zayıflık, güçsüzlük demek değildir bence. Gariptir belki… Ama ben ne süre ağlayan birisini görsem, içim hakikaten acısa dahi bir miktar da sevinirim. Çünkü üzülmeyi becerebilen bir şahıs, sevmeyi de bir o denli iyi becerebilir. Çünkü, ağlayabilen bir insan gülmenin o muhteşem kıymetini kim bilir daha iyi anlıyabilir.Bilirim ki, ağlayan bir kişinin kalbi hemen hemen nasır tutmamıştır. Yüreği katılaşmamış, duyguları bitmemiştir. Hani derler ya, “Kalp ağlamazsa göz yaşı da akmazâ€¦â€ İşte bu şekilde bir şey… Sevindiğinizde, mutluluktan uçacak olduğunuzda iyi mi kahkahalar atarsınız ya! Üzüldüğünüzde de dökülen gözyaşları bir o denli değerlidir. Sinirli ve kibirli olduğumuzda, hiddet ve intikam duygusu dolacağımıza, kalbimizi nasırlaştıracağımıza, gözlerimizle ağlama olgusu yerine getirmek kim bilir en iyisidir. Bir ihtimal hakikati değiştirmez, ama… Kalbinizin doğru ateşi bularak yumuşamasına vesile olur.
Ağlayan bir şahıs gördüğünüzde, ona samimi bir çok söz, bir çok dokunuş ya da uzatılan bir mendil ona yapılacak en büyük destektir. Bu tür durumlar, bin türlü sözcük, davranıştan kim bilir daha mühim, daha kıymetlidir..
Bence, ağlamak insanoğlunun insan olmasını gerektirdiklerinden biridir.
Ve… Ağlamakla gülmek eğer olmazsa olmaz bir ikilidir. Tıpkı evrende bulunan başka zıtlıklar benzer biçimde.
YORUMLAR