MUKATELE a. (ar. katiden mukatele). Esk. 1. Birbirini öldürme. 2. Savaş, kavga, çarpışma: "Küftâr ile mukatele etmek için dahi....
MUKATELE a. (ar. katiden mukatele). Esk.
1. Birbirini öldürme.
2. Savaş, kavga, çarpışma: "Küftâr ile mukatele etmek için dahi..." (Cevdet Paşa, XIX. yy.) "Arada büyük mukateleler vuku bulacak idi" (Cevdet Paşa, XIX. yy.).
1. Birbirini öldürme.
2. Savaş, kavga, çarpışma: "Küftâr ile mukatele etmek için dahi..." (Cevdet Paşa, XIX. yy.) "Arada büyük mukateleler vuku bulacak idi" (Cevdet Paşa, XIX. yy.).
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR