SAFİY sıf. (ar. şafvet ten safi, safiy). Esk. 1. Çok temiz, çok saf. 2. Hiçbir kötülüğü olmayan, çok temiz kalpli kimse için kullan...
SAFİY sıf. (ar. şafvet ten safi, safiy). Esk.
1. Çok temiz, çok saf.
2. Hiçbir kötülüğü olmayan, çok temiz kalpli kimse için kullanılır.
3. Seçilmiş, en iyi.
4. Safiy-ül-kalb, temiz kalpli.
*İSİ. Safiy-ullâh, Tanrı'ın seçkin ve temiz kulu. (Âdem, yaratılmışların en onurlusu [eşref-i mahlukat] olması, meleklerin Tanrı'ın buyruğu ile onun karşısında secdeye kapanmaları sebebiyle kendisine safiy denilmiştir. Bu deyim, Kurandaki "Biz Âdem'i... seçkin kıldık†[III, 33] anlamındaki ayetten lanmıştır.)
1. Çok temiz, çok saf.
2. Hiçbir kötülüğü olmayan, çok temiz kalpli kimse için kullanılır.
3. Seçilmiş, en iyi.
4. Safiy-ül-kalb, temiz kalpli.
*İSİ. Safiy-ullâh, Tanrı'ın seçkin ve temiz kulu. (Âdem, yaratılmışların en onurlusu [eşref-i mahlukat] olması, meleklerin Tanrı'ın buyruğu ile onun karşısında secdeye kapanmaları sebebiyle kendisine safiy denilmiştir. Bu deyim, Kurandaki "Biz Âdem'i... seçkin kıldık†[III, 33] anlamındaki ayetten lanmıştır.)
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR