TEVKİL a. (ar. vekaletten tevkil). Esk. 1. Birini vekil etme. 2. Tevkil etmek, vekil tayin etmek: "...vekilin tevkil ettiği ki...
TEVKİL a. (ar. vekaletten tevkil). Esk.
1. Birini vekil etme.
2. Tevkil etmek, vekil tayin etmek: "...vekilin tevkil ettiği kimse müvekkilin vekili olur" (Mecellei ahkâmı adliye' den).
*Huk. - VEKÂLET.
1. Birini vekil etme.
2. Tevkil etmek, vekil tayin etmek: "...vekilin tevkil ettiği kimse müvekkilin vekili olur" (Mecellei ahkâmı adliye' den).
*Huk. - VEKÂLET.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR