USLANMAK gçz. f. 1. Sözkonusu bir kimseyse, hoş karşılanmayan davranışlarından, uçarılıklarından vazgeçmek; bir çocuksa, yaramazlığ...
USLANMAK gçz. f.
1. Sözkonusu bir kimseyse, hoş karşılanmayan davranışlarından, uçarılıklarından vazgeçmek; bir çocuksa, yaramazlığı bırakmak, söz dinler olmak: Evlendikten sonra uslanacağını söylemiştim size. Çocuk okula başlayınca uslandı.
2. Kimi hayvanlardan söz ederken, uysallaşmak, sakinleşmek: Bu atın uslanacağı yok, durmadan çitte atıyor.
3. Esk. Akıllanmak.
1. Sözkonusu bir kimseyse, hoş karşılanmayan davranışlarından, uçarılıklarından vazgeçmek; bir çocuksa, yaramazlığı bırakmak, söz dinler olmak: Evlendikten sonra uslanacağını söylemiştim size. Çocuk okula başlayınca uslandı.
2. Kimi hayvanlardan söz ederken, uysallaşmak, sakinleşmek: Bu atın uslanacağı yok, durmadan çitte atıyor.
3. Esk. Akıllanmak.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR