VÂKIF sıf. (ar vakftan vâkıf). 1. Bir işi bilen, öğrenmiş olan. 2. Malını, parasını vb. vakıf durumuna getiren, vakıf kuran. 3. V...
VÂKIF sıf. (ar vakftan vâkıf).
1. Bir işi bilen, öğrenmiş olan.
2. Malını, parasını vb. vakıf durumuna getiren, vakıf kuran.
3. Vâkıf (olmak), bilmek, öğrenmek, bilgili (olmak): Duruma, bir işe vâkıf olmak.
*Esk. Vâkıfı ahval, işlerden haberi olan, durumdan haberli. || Vâkıfı esrar, sırları bilen.
*isi. huk. Vakıf yapan kişi.
1. Bir işi bilen, öğrenmiş olan.
2. Malını, parasını vb. vakıf durumuna getiren, vakıf kuran.
3. Vâkıf (olmak), bilmek, öğrenmek, bilgili (olmak): Duruma, bir işe vâkıf olmak.
*Esk. Vâkıfı ahval, işlerden haberi olan, durumdan haberli. || Vâkıfı esrar, sırları bilen.
*isi. huk. Vakıf yapan kişi.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR