MüNİB sıf. (ar. münib). Esk. Tövbekâr olan, hak yoluna giren. —İsi. Günahları bırakan,' tövbe eden, hak yoluna dönen. —T...
MüNİB sıf. (ar. münib). Esk. Tövbekâr olan, hak yoluna giren.
—İsi. Günahları bırakan,' tövbe eden, hak yoluna dönen.
—Tasav. Tanrı'tan başka her şeyden (mâsiva) yüz çevirerek Tanrı'a yönelen. || Tekkelerde acemilik sürecini tamamlayarak dervişliğe kabul edilen.
—İsi. Günahları bırakan,' tövbe eden, hak yoluna dönen.
—Tasav. Tanrı'tan başka her şeyden (mâsiva) yüz çevirerek Tanrı'a yönelen. || Tekkelerde acemilik sürecini tamamlayarak dervişliğe kabul edilen.
Kaynak: Büyük Larousse
münib (ara.) er.
1. inabe eden, asiliği, azgınlığı bırakarak tanrı'a yönelen.
2. güzel yağan, yararlı yağmur.
3. taze ve verimli bahar.
4. günahları terk edip Tanrı a yönelen.
1. inabe eden, asiliği, azgınlığı bırakarak tanrı'a yönelen.
2. güzel yağan, yararlı yağmur.
3. taze ve verimli bahar.
4. günahları terk edip Tanrı a yönelen.
YORUMLAR