NAHİB a. (ar. nahb'dan, nahib). Esk. 1. Yüksek sesle, hıçkararak ağlama. 2. Ölüm, ecel. NAHİB sıf. (ar. nahab, çekingen'd...
NAHİB a. (ar. nahb'dan, nahib). Esk.
1. Yüksek sesle, hıçkararak ağlama.
2. Ölüm, ecel.
NAHİB sıf. (ar. nahab, çekingen'den nahib). Esk. Korkak, ürkek, korkak.
NAHİB sıf. (ar. nehb'den, nahib). Esk. Bir mal üzerine üşüşen ya da ele geçirdiğini alıp kaçan; çapulcu.
1. Yüksek sesle, hıçkararak ağlama.
2. Ölüm, ecel.
NAHİB sıf. (ar. nahab, çekingen'den nahib). Esk. Korkak, ürkek, korkak.
NAHİB sıf. (ar. nehb'den, nahib). Esk. Bir mal üzerine üşüşen ya da ele geçirdiğini alıp kaçan; çapulcu.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR