NAKİB sıf. ve a. (ar. nakib). Esk. 1. Bir kabilenin, bir kavmin başkanı ya da onun yerine başkanlık eden kimse. 2. Bir tekkede şeyh...
NAKİB sıf. ve a. (ar. nakib). Esk.
1. Bir kabilenin, bir kavmin başkanı ya da onun yerine başkanlık eden kimse.
2. Bir tekkede şeyhe yardım eden, vekillik meydana getiren en yaşlı derviş ya da dede.
3. Nakib-i imaret, imarete başkanlık eden kimsenin yardımcısı.
*Kur. tar. OsmanlI devletinde esnaf kuruluşları başkanlarından birinin unvanı. (Diğeri başkanlardan "duacı†benzer biçimde, nakib de esnaf tarafınca kendi aralarında iyilik ve dindarlıkla tanınmış olanlardan seçilirdi. Ondan sonra bunların yerini, kethüdalarla yiğitbaşılar aldı ve hükümetle esnaf arasındaki ilişkileri onlar yürütmeye başladı.) || Nakib-ı imaret, OsmanlI devletinde imaret şeyhinin (amirinin) yardımcısı. || Nakib ül-eşral nakİbüleşraf.
1. Bir kabilenin, bir kavmin başkanı ya da onun yerine başkanlık eden kimse.
2. Bir tekkede şeyhe yardım eden, vekillik meydana getiren en yaşlı derviş ya da dede.
3. Nakib-i imaret, imarete başkanlık eden kimsenin yardımcısı.
*Kur. tar. OsmanlI devletinde esnaf kuruluşları başkanlarından birinin unvanı. (Diğeri başkanlardan "duacı†benzer biçimde, nakib de esnaf tarafınca kendi aralarında iyilik ve dindarlıkla tanınmış olanlardan seçilirdi. Ondan sonra bunların yerini, kethüdalarla yiğitbaşılar aldı ve hükümetle esnaf arasındaki ilişkileri onlar yürütmeye başladı.) || Nakib-ı imaret, OsmanlI devletinde imaret şeyhinin (amirinin) yardımcısı. || Nakib ül-eşral nakİbüleşraf.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR