- Bir sürü insan bir sürü ses duy...
Franz Kafka-Milena'ya Mektuplar
-
Bir sürü insan bir sürü ses duyar, her çağrılan da değerli sayılmamlı bence, bir yanlışlığa yol açmamak için olmaz diyorum
hemen dediğim gibi yatıyordum işte, iki mektubunuz geldiğinde.
Yanılmıyorsam Milena,sizinle ortak bir özelliğimiz var : Öylesine çekingen ve ürkeğiz ki, hemen her mektup değişik,
hemen her mektup bir öncekinden korkmuş, gelecek cevaptan büsbütün çekiniyor.
Siz doğuştan böyle değilsiniz, anlamak kolay bunu,ya ben?
Ben de doğuştan böyle değilim belki,ama bendehuy etmiş artık, çaresizlik içindeyken ya da ancak öfkeliyken geçebiliyor.,
bir de unutmayalım:Korkuda.
Karşılıklı kapıları olan bir odadayız sanki ellerimiz kapı tokmaklarında, karşıkinin bir göz kırpışı berikini kaçırmaya yetiyor;
hele bir söz edecek olsa, öteki kapısını kapamış gözden yok olmuştur,biliyorum.
Açacak kapıyı gene elbet,bu öyle bir oda ki,bırakılamaz belki de.
Biri ötekine benzemese bu kadar ,rahat olsa,ötekine bakmıyormuş gibi… odayı düzene sokacak yavaş yavaş,
herhangi bir odaymış gibi; ama hayır,o da kendi kapısının önünde öteki gibi davranıyor…
Kimi zaman ikisi de kapının ardına kaçmışlar ve bu güzel oda bomboş kalıyor.
Üzücü anlaşılmazlıklar doğuyor bu yüzden.
Kimi mektuplarımdan yakınıyorsunuz Milena, eviriyor çeviriyor hiçbir şey anlayamıyorum, diyorsunuz,ama gene de yanılmıyorsam ,
o çeşit mektuplar ,size en yakın olduğum zaman yazılmıştır.
İsteklerime gem vurmuş,isteklerinizi durdurmuş,ormanın derinliklerinde,
rahatlık içinde,şu demek istenmiştir yalnız : Ağaçların tepelerinden gök görünüyor!
Hepsi bu kadar, ama bir saat sonra bütün bunlar baştan söylense,
evet o zaman dediğimiz çıkar ortaya belki: (Ani jedine slovok tere by nebylo velmi dobre uvazenos /Her sözün üstünde çok önemle durulmuştur elbet.)
Uzun sürmez ki,bir göz kırpması süresince yalnız, sonra uykusuz gecelerin uğultuları başlar gene .
Size nasıl geldiğimi unutmayın Milena, arkamda otuz sekiz yıllık bir yolculuk var (Yahudi olduğuma göre, bu yıllan bir o
kadar artırabilirsiniz), sonra, beklenmedik bir yol kavşağında sizi görüyorum, göreceğimi hiç ummadığım, hele böylesine
geç bir karşılaşmayı aklımdan bile geçirmediğime göre Milena, ne yapabilirim? Bağıramam, coşamam, içimde fırtınalar
kopmuyor artık, bir sürü delice söz de edemem, duymuyorum ki içimde olanları (içimde dopdolu duran öteki çılgınlıktan
söz açmıyorum), diz çöktüğümü de şuradan anlıyorum: Gözlerimin önünde ayaklarınız var, okşuyorum onları.
Dürüst olmamı istemeyin benden Milena. Kimse bunu, benim kendimden istediğim kadar isteyemez. Bir sürü şey
yitiriyorum gene de, evet, her şeyimi yitiriyorum belki. Ama bu avlanma oyunundaki yürekli olma isteği, yürekli kılmaz
beni, tersine, bir adım bile atamam sonra, birden her şey yalan olur, ko-valananlar boğuverir avcıyı.
Ben böylesine tehlikeli bir yoldayım Milena. Ama siz? Bir ağacın önünde duruyorsunuz, sapasağlam, gençsiniz, güzelsiniz, yeryüzünün acısını
yansıtıyor gözlerinizdeki ışık. Köşekap-maca oynanıyor, bir ağaçtan ötekine sürünüyorum karanlıkta, tam ortasındayım
yolun, sesleniyorsunuz bana, tehlikeleri hatırlatıyor, ürkek adımlarımdan telaşlanarak cesaret vermek istiyorsunuz; bana
(bana!) bu oyunun ne türlü ciddi olduğunu anlatmaya kalkışıyorsunuz - beceremiyorum, düşüyorum, yerdeyim işte. Hem
içimdeki o korkunç sesleri, hem sizi dinleyemem aynı zamanda; ama ötekileri dinler, size de gü– vendiğim için açığa
vurabilirim, yalnız size güveniyorum yeryüzünde.
Sizin F.
YORUMLAR