Hep suçluydu gidenler. Dönüp gidenler günah...

İnsan seviyorsa, gerçekten seviyorsa gitmemeliydi, gidemezdi. Öyle ya, seven sevdiğini nasıl terk ede...

Günaydın… Yağmur ile uyandım bu sabah şairin .

Ne serçe gibi korkak ve telaşlı, Ne de kartal .

Bu gece… “Bilinmeyen biryerde dolaşıyor olup .

Hep suçluydu gidenler. Dönüp gidenler günah keçisiydi.

İnsan seviyorsa, gerçekten seviyorsa gitmemeliydi, gidemezdi. Öyle ya, seven sevdiğini nasıl terk edebilirdi? Eğer bırakabiliyorsa, sevmiyor demekti. Böyle öğretmişti bize postmodern şiirler.

Peki aşkının şiddetinden gidenler olamaz mıydı? Bu büyüklük altında sevdiğinin ezilmesinden korkup kaçanlar yok muydu? Ya Mecnun çöle vurmasaydı kendini, dağın taşın kaldıramadığı aşkını Leyla ne kadar sırtlanabilirdi? Aşk, Mecnun’u yakarken Leyla’yı da yıkabilirdi. Çöle attı kendini diye Mecnun’a sitem etme hakkına sahip olmadığını bilendi Leyla. Mecnun’a da ancak böyle bir maşuk yakışırdı.

Mustafa Çolak - “ Hep mi Suçlu Gidenler ”