MEHBİT a. (ar hübüt, inme'den mehbit). Esk. 1. İniş yeri, inilen yer. 2. Mehbit-i envar, nurların ineceği yer. || Mehbit-i ilh...
MEHBİT a. (ar hübüt, inme'den mehbit).
1. İniş yeri, inilen yer.
2. Mehbit-i envar, nurların ineceği yer. || Mehbit-i ilham, ilhamın ineceği yer.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR