MüBAHAT , -tı a. (ar. behadan müba- hat). Esk. 1. Övünme: "Bâlîni bahtı câyi mübâhât sanmazız" (Y. K. Beyatlı). 2. Mübahat...
MüBAHAT, -tı a. (ar. behadan müba- hat). Esk.
1. Övünme: "Bâlîni bahtı câyi mübâhât sanmazız" (Y. K. Beyatlı).
2. Mübahat etmek, eylemek, övünmek, övünç duymak: "Fesahat-ı belâgat ile te fahhür ve mübahat ederler idi" (Cevde Paşa, XIX. yy.).
1. Övünme: "Bâlîni bahtı câyi mübâhât sanmazız" (Y. K. Beyatlı).
2. Mübahat etmek, eylemek, övünmek, övünç duymak: "Fesahat-ı belâgat ile te fahhür ve mübahat ederler idi" (Cevde Paşa, XIX. yy.).
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR