MUCEB sıf. (ar. icâb'dan müceb). Esk. Gereken, gerekmiş. ♦ a. 1. Bir söz ya da emrin doğurduğu sonuç, netice. 2. Bir memurun ...
MUCEB sıf. (ar. icâb'dan müceb). Esk. Gereken, gerekmiş.
♦ a.
1. Bir söz ya da emrin doğurduğu sonuç, netice.
2. Bir memurun kendisine sunulan evraka onaylama amacıyla attığı paraf.
—isi. huk. Muceb-i akit, sözleşmenin gerektirdiği şey. || Muceb-i cinayet, cinayetin hükmü, gerektirdiği şey. (Kısas, diyet vb.)
♦ a.
1. Bir söz ya da emrin doğurduğu sonuç, netice.
2. Bir memurun kendisine sunulan evraka onaylama amacıyla attığı paraf.
—isi. huk. Muceb-i akit, sözleşmenin gerektirdiği şey. || Muceb-i cinayet, cinayetin hükmü, gerektirdiği şey. (Kısas, diyet vb.)
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR