MUTABIK, -kı sıf. (ar. mutabakattan mutabık). Esk. 1. Birbirine uyan, aralarında ihtilaf olmayan. 2. Uygun: "Her ne buyrultu k...
MUTABIK, -kı sıf. (ar. mutabakattan mutabık). Esk.
1. Birbirine uyan, aralarında ihtilaf olmayan.
2. Uygun: "Her ne buyrultu kim kılarsa hak rızasına mutabıkdır" (Fuzuli, XVI. yy.).
3. Mutabık kalmak, uyuşmak, anlaşmak, anlaşmaya varmak. || Mutabık olmak, aralarında ihtilaf bulunmamak, uyuşmak, anlaşmak.
1. Birbirine uyan, aralarında ihtilaf olmayan.
2. Uygun: "Her ne buyrultu kim kılarsa hak rızasına mutabıkdır" (Fuzuli, XVI. yy.).
3. Mutabık kalmak, uyuşmak, anlaşmak, anlaşmaya varmak. || Mutabık olmak, aralarında ihtilaf bulunmamak, uyuşmak, anlaşmak.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR