NEŞVE a. (ar. neşve, neşvet). Esk. 1. Sevinç; "Onun bu neşvesi nisbetinde, diğerlerinin ciddiyeti artmakta idi" (Y. K. Ka...
NEŞVE a. (ar. neşve, neşvet). Esk.
1. Sevinç; "Onun bu neşvesi nisbetinde, diğerlerinin ciddiyeti artmakta idi" (Y. K. Karaosmanoğlu).
2. Hafifçe sarhoşluk, çakırkeyiflik.
3. Neşve-bahş, neşve-bahşa, neşve-rüba, neşve-yab, sevinç veren, neşelendiren. || Neşve-dar, neşve-mend, sevinç veren, neşeli. || Neşve- gâh, neşve-zar, sevinç yeri, sevinç veren yer.
1. Sevinç; "Onun bu neşvesi nisbetinde, diğerlerinin ciddiyeti artmakta idi" (Y. K. Karaosmanoğlu).
2. Hafifçe sarhoşluk, çakırkeyiflik.
3. Neşve-bahş, neşve-bahşa, neşve-rüba, neşve-yab, sevinç veren, neşelendiren. || Neşve-dar, neşve-mend, sevinç veren, neşeli. || Neşve- gâh, neşve-zar, sevinç yeri, sevinç veren yer.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR