ŞEBİH a. (ar. ş/'bb'ten şebih). Esk. 1. Bir şeyin aynısı, benzeri: "Zindana şebih olunca dünya / Zindancı da filozof o...
ŞEBİH a. (ar. ş/'bb'ten şebih). Esk.
1. Bir şeyin aynısı, benzeri: "Zindana şebih olunca dünya / Zindancı da filozof olur ya!" (A. H. Tarhan).
2. insan resmi.
3. Şebih yazmak, insan resmi çizmek.
1. Bir şeyin aynısı, benzeri: "Zindana şebih olunca dünya / Zindancı da filozof olur ya!" (A. H. Tarhan).
2. insan resmi.
3. Şebih yazmak, insan resmi çizmek.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR