TABİİN çoğl. a. (ar. tabi''ın çoğl. tabi'in). 1. Hz. Muhammet'i ve yakınlarını görmüş, onlarla konuşmuş olanlar. 2....
TABİİN çoğl. a. (ar. tabi''ın çoğl. tabi'in).
1. Hz. Muhammet'i ve yakınlarını görmüş, onlarla konuşmuş olanlar.
2. Tebei tabiîn, tabiînle tanışmış ve sonların söylediği hadisleri aktarmış olan. (Etbaı tabiîn de denir.)
1. Hz. Muhammet'i ve yakınlarını görmüş, onlarla konuşmuş olanlar.
2. Tebei tabiîn, tabiînle tanışmış ve sonların söylediği hadisleri aktarmış olan. (Etbaı tabiîn de denir.)
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR