TEHALüF a. (ar. (tu/Ften tehalüf). Esk. 1. Birbirine karşıt olma, aykırılık. 2. Tehalüf etmek, birbirine zıt olmak. *isi. huk. Hem...
TEHALüF a. (ar. (tu/Ften tehalüf). Esk.
1. Birbirine karşıt olma, aykırılık.
2. Tehalüf etmek, birbirine zıt olmak.
*isi. huk. Hem davacı hem de davalı tarafın başat huzurunda yemin etmesi.
1. Birbirine karşıt olma, aykırılık.
2. Tehalüf etmek, birbirine zıt olmak.
*isi. huk. Hem davacı hem de davalı tarafın başat huzurunda yemin etmesi.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR