VAKAYİNAME a. (ar. vakayı- ve fars. nameden vakSyicnSme). Esk. 1. Olayların tarih sırasına göre günü gününe saptanıp yazıldığı eser...
VAKAYİNAME a. (ar. vakayı- ve fars. nameden vakSyicnSme). Esk.
1. Olayların tarih sırasına göre günü gününe saptanıp yazıldığı eser. (Eşanl. KRONİK.)
2. Bir olayı anlatan eser.
3. Kronoloji cetveli.
*ANSİKL. Osmanlı imparatorluğu'nda vakayiname yazmak merkez örgütüne bağlı devlet tarihçisinin (vakayinüvis, daha sonraları vakanüvis) göreviydi. Bu görev Kanuni döneminde sürekli bir devlet hizmeti olan şehnameciliğin yerini alarak XVII. yy. başından XX. yy. başına kadar sürdü. Başlangıçta Divanı hümayun kalemlerinden yetişen ve hacegân rütbesinde kâtip olan bu görevliler bazen ilmiye mensupları arasından seçilirdi. Derin düşünebilen, çabuk kavrayan, bilgili, güzel yazmaya yetenekli, ağzı sıkı kimseler olması aranırdı. Selim III, vakayiname yazarının sağlıklı bilgi vermesini, dalkavukluk yolunu tutmamasını, anlatımının açık olmasını istemişti. ilk devlet tarihçisi Naima'dan (1655 -1716) başlayarak başlıca vakayiname yazarları şunlardır: Masrafzade Şefik (öl. 1715), Raşit (öl. 1735), Küçükçelebizade Asım (1685-1760), Sami (öl. 1733), Şakir (öl. 1745), Suphi (1711-1769), izzi (öl. 1755), Çeşmizade (öl. 1770), Vasıf (öl. 1806), Asım (1755-1819), Şanizade (1711 -1826), Mehmet Esat (1789-1848), Ahmet Cevdet (Paşa) [1822-1895], Lütfi (1817 -1907), Abdurrahman Şeref (1853-1925).
1. Olayların tarih sırasına göre günü gününe saptanıp yazıldığı eser. (Eşanl. KRONİK.)
2. Bir olayı anlatan eser.
3. Kronoloji cetveli.
*ANSİKL. Osmanlı imparatorluğu'nda vakayiname yazmak merkez örgütüne bağlı devlet tarihçisinin (vakayinüvis, daha sonraları vakanüvis) göreviydi. Bu görev Kanuni döneminde sürekli bir devlet hizmeti olan şehnameciliğin yerini alarak XVII. yy. başından XX. yy. başına kadar sürdü. Başlangıçta Divanı hümayun kalemlerinden yetişen ve hacegân rütbesinde kâtip olan bu görevliler bazen ilmiye mensupları arasından seçilirdi. Derin düşünebilen, çabuk kavrayan, bilgili, güzel yazmaya yetenekli, ağzı sıkı kimseler olması aranırdı. Selim III, vakayiname yazarının sağlıklı bilgi vermesini, dalkavukluk yolunu tutmamasını, anlatımının açık olmasını istemişti. ilk devlet tarihçisi Naima'dan (1655 -1716) başlayarak başlıca vakayiname yazarları şunlardır: Masrafzade Şefik (öl. 1715), Raşit (öl. 1735), Küçükçelebizade Asım (1685-1760), Sami (öl. 1733), Şakir (öl. 1745), Suphi (1711-1769), izzi (öl. 1755), Çeşmizade (öl. 1770), Vasıf (öl. 1806), Asım (1755-1819), Şanizade (1711 -1826), Mehmet Esat (1789-1848), Ahmet Cevdet (Paşa) [1822-1895], Lütfi (1817 -1907), Abdurrahman Şeref (1853-1925).
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR