Herşeyi Bilen Çocuk Masalı

Dünya çocuk edebiyatından güzel seçme bir masal olan Herşeyi Bilen Çocuk isimli masalı aşağıdan rahatlıkla okuyabilirsiniz. Herşeyi Bilen Ço...

Dünya çocuk edebiyatından güzel seçme bir masal olan Herşeyi Bilen Çocuk isimli masalı aşağıdan rahatlıkla okuyabilirsiniz. Herşeyi Bilen Çocuk Masalı

Bir varmış, bir yokmuş, çok yoksul bir adamcağız varmış. Adamcağızın bir tek oğlundan başka evlâdı yokmuş. Çocuk, uğurlu bir yıldızın altında doğduğu için, talihi çok açıkmış. Falcılar, ondört yaşma bastığı yıl onun kralın kızıyla evleneceğini söylüyorlarmış.

Günlerden bir gün, ülkenin kralının yoksul adamın yaşadığı köyden geçeceği tutmuş. ■

Kral, köylüleri toplayıp: «Ne var, ne yok?» diye sormuş.

Köylüler: «İyilik, sağlık, kralımız.» demişler. Haber soruyorsan, bu günlerde köyümüzde bir oğlan doğdu; ileride pek talihli bir delikanlı olacağını söylüyorlar. Çünkü, ondördüne basınca kralın kızıyla evlenecekmiş.»

Kral bu sözleri duyunca, hiç memnun olmamış. Hemen, yoksul çocuğun evine yollanmış. Çocuğun anasıyla babasına: «Çocuğunuzu bana satar mısınız?» diye sormuş.

Yoksul ana-baba: «Ne olursa olsun, evladımızı satmayız!» diye karşılık vermişler.

Gelgeldim, yabancı öyle yalvarmış, öyle diller dökmüş, sonra da öyle çok para teklif etmiş ki, en sonunda «Peki» demişler. Çünkü, zavallıcıkların yiyecek bir lokma ekmekleri bile bulunmuyormuş çok kez. «Oğlumuz talihli bir çocuk nasıl olsa,» diye düşünüyorlarmış. «Kimse ona bir kötülük edemez.»

Kral çocuğun karşılığında dünya kadar para ödeyip onu almış. Bir sandığa koyup oradan uzaklaşmış.

Atının arkasında çocukla epeyi bir yol gitmiş, en sonunda derin bir ırmağa varmış. Çocuğu, içinde bulunduğu sandıkla birlikte fırlattığı gibi ırmağa atıvermiş. «Bu genç beyefendi hiçbir zaman kızımın kocası olamıyacak artık», diye düşünmüş.

Bu arada, sandık da ırmağın üstünde ağır ağır yol alıyormuş. İyi ruhlar koruduğu için, çocuk bir damla bile ıslanmıyormuş. Böylece sandık, suların üstünde süzüle süzüle, en sonunda kralın ülkesinin başkentine gelmiş, bir değirmenin önünde durmuş.

Değirmenci sandığı görünce, koşup uzun bir sopa getirmiş. Sopanın yardımıyla sandığı kıyıya çekmiş. Bakmış, sandık epeyce ağır, «Belki de içinde altın falan vardır,» diye düşünmüş, sandığı açmaya koyulmuş. Açmış ki ne görsün: Güzel, gürbüz bir oğlancık gülümseyerekten kendisine bakıyor!

Değirmenciyle karısının hiç çocukları yokmuş. Onun için, çocuğu görünce, sevinçlerinden uçacak gibi olmuşlar. «Tanrı’nın armağanıdır bu çocuk bize!» diye düşünmüşler. Çocuğu bağırlarına basmışlar, kendi çocukları gibi büyütmüşler. Öyle de iyi yetiştirmişler ki, o dolaylarda onu sevmeyen bir tek kişi bile kalmamış.

Aradan onüç yıl geçmiş. Günün birinde, kralın yolu değirmene düşmüş. Oğlanı görünce, değirmenciye: «Senin oğlun mu bu?» diye sormuş.

Değirmenci: «Hayır, kralım,» diye karşılık vermiş. «Onu küçücük bir bebekken, ırmakta buldum.»

Kral: «Kaç yıl oldu bulalı?» diye sormuş.

Değirmenci de: «Eh, onüç yıl var, beyim,» demiş.

Kral: «Pek akıllı bir çocuğa benziyor,» demiş. «Rica etsem, kraliçeye bir mektup götürmesine izin verir misin? Bu işin karşılığında hem benim gözüme girecek, hem de iki altın lira kazanacak.»

Değirmenci: «Kralımızın emri başımızın üstündedir!» diye karşılık vermiş.

Kral bu çocuğun onüç yıl önce kendi eliyle ırmağa attığı çocuk olduğunu anlamış elbette. Hemen oturup, karısına bir mektup yazmaya koyulmuş. Şöyle diyormuş: «Bu mektubu getirenin başını hemen vurdurt, sonra da adamlarıma söyle onu hemen gömsünler. Öyle ki, ben dönmeden, her şey bitmiş olsun.»

Delikanlı, hiçbir şeyden habersiz, mektubu almış, saraya doğru yola çıkmış. Akşama doğru, yolunu şaşırmış, karanlık bir ormana varmış. Bakmış, karanlığın içinde parlak bir ışık görünüyor, hemen o yana doğru yollanmış. Küçük bir kulübeye varmış.

Kulübede çok yaşlı bir kadından başka kimsecikler yokmuş. Kadıncağız, karşısında delikanlıyı görünce pek korkmuş. «N’erden gelir, nereye gidersin, delikanlı?» diye sormuş.

Oğlan: «Kraliçeye kraldan bir mektup götürüyorum.» diye karşılık vermiş. «Yalnız, yolumu şaşırdım, bu ormana düştüm. Bu gecelik beni evinde misafir edersen, çok sevinirim.»

Kadın: «Yazık ki, bunu yapamam,» demiş. «Çünkü, burası bir hırsız yatağıdır. Gelip de seni burada görürlerse, var başına gelecekleri kendin düşün.»

Oğlan: «Okadar yoruldum ki, bir adım daha atacak halim kalmadı,» demiş. «Onun için, tehlikeyi göze alıp burada kalayım daha iyi.»

Böylece, koynunda sakladığı mektubu çıkarıp, masanın üstüne koymuş. Kulübedeki tahta sıralardan birine uzanıp derin bir uykuya dalmış.