MENHUT , sıf. (ar. nabftan menhut, dişi, menhute). Esk. Yontulmuş, tıraşlanmış. *-*Esk. dilbilg. Etfâz-ı menhute, kelimei menhute, ...
MENHUT, sıf. (ar. nabftan menhut, dişi, menhute). Esk. Yontulmuş, tıraşlanmış.
*-*Esk. dilbilg. Etfâz-ı menhute, kelimei menhute, iki sözcüğün kısaltılarak birleşmesiyle oluşan sözcük; bileşik kelime.
*-*Esk. dilbilg. Etfâz-ı menhute, kelimei menhute, iki sözcüğün kısaltılarak birleşmesiyle oluşan sözcük; bileşik kelime.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR