MENSUBİN çoğl. a. (ar. mensüb'un çoğl. mensûbin). Esk. 1. Bir şeyle, bir kimselerle ilgili olanlar. 2. Bir meslek mensubu olanla...
MENSUBİN çoğl. a. (ar. mensüb'un çoğl. mensûbin). Esk.
1. Bir şeyle, bir kimselerle ilgili olanlar.
2. Bir meslek mensubu olanlar, meslektaşlar: "Bunlar içinde fırkaya muhalif olanlar ile ilmiye mensubîninden doğrusu sarıklılardan mürekkepti" (H. Z. Uşaklıgil).
1. Bir şeyle, bir kimselerle ilgili olanlar.
2. Bir meslek mensubu olanlar, meslektaşlar: "Bunlar içinde fırkaya muhalif olanlar ile ilmiye mensubîninden doğrusu sarıklılardan mürekkepti" (H. Z. Uşaklıgil).
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR