MüSTEMEN sıf. (ar. müste'men). Esk. 1. Bağışlanmış. 2. Yabancı bir ülkede oturan, o ülkenin ecnebi tebaasından olan: "Reay...
MüSTEMEN sıf. (ar. müste'men). Esk.
1. Bağışlanmış.
2. Yabancı bir ülkede oturan, o ülkenin ecnebi tebaasından olan: "Reaya ve müstemen hıristiyanın ahvali perişan olmağa..." (Cevdet Paşa, XIX. yy.).
—Tar. - HARBİ.
1. Bağışlanmış.
2. Yabancı bir ülkede oturan, o ülkenin ecnebi tebaasından olan: "Reaya ve müstemen hıristiyanın ahvali perişan olmağa..." (Cevdet Paşa, XIX. yy.).
—Tar. - HARBİ.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR