MüTENAKIZ sıf. (ar. tenakuz'dan mü- tenâkız). Esk. 1. Birbirini çürüten, çelişik. 2. iki sözü birbirine uymayan. —Esk. mant....
MüTENAKIZ sıf. (ar. tenakuz'dan mü- tenâkız). Esk.
1. Birbirini çürüten, çelişik.
2. iki sözü birbirine uymayan.
—Esk. mant. Çelişik.
1. Birbirini çürüten, çelişik.
2. iki sözü birbirine uymayan.
—Esk. mant. Çelişik.
Kaynak: Büyük Larousse
mütenakız
ödat, eskimiş (mütena:kız) Arapça
ödat, eskimiş (mütena:kız) Arapça
- Tutarsız, çatışık, çelişik.
YORUMLAR