Sanki hayatımızın bir parçası olan üzüntü ve ıstırabı ara sıra çoğumuz hissederiz. Üzüntü, hissi bir işaret ile başlar. Organizmamız ...
Sanki hayatımızın bir parçası olan üzüntü ve ıstırabı ara sıra çoğumuz hissederiz. Üzüntü, hissi bir işaret ile başlar. Organizmamız için tehlikeli olarak kabul edilen bir şey ile sinir uçlarımız uyarıldığında alarm olarak üzüntü hissedilir. Omurilik yöntemiyle beyine milyonlarca işaret gönderilir. Bu işaretler bir süre sonra sınıflandırılır ve beynin acıyı ifade eden daha üst bölmelerine bir ileti yollanır. Sonrasında, beynimiz evvelinde kaydedilmiş mesajların arasından bir çözüm seçer. Üzüntü hissi ilk anda pek hoş bir şey olarak kabul edilmeyebilir.
Ama eğer, vücudumuz üzüntü hissetmez bir yapıda olsaydı, yaşam zannettiğimiz benzer biçimde daha "tatlı" olmayacaktı. Lepra (cüzzam) hastalığında üzüntü hissi kaybolur. Bu nedenle cüzzamlılar kendilerini acıya karşı koruyamaz, dokularını parçalayacak bir çekince ile karşılaştıklarında kendilerini uyaracak bir sistemden mahrumdurlar. Bu nedenle derileri yarıldığı, hatta kemikleri görünmüş olduğu halde, yürüyen ya da koşan hastalar görülebilir. Bu da çürümenin devamına neden olur. Kimi zaman bir şey alabilmek için ellerini ateşe dahi sokabilirler, çünkü üzüntü duyguları yoktur. Kendilerini öldürmeye karşı tam bir kayıtsızlık içindedirler.
Hindistan'da lepra üstüne çabalama icra eden Dr. Paul Brand, üzüntü hissi olmayan hastalarla çalıştıktan sonrasında, acının Garp'da zannedildiği benzer biçimde evrensel bir düşman olmadığını, aslen bizi bedenimize zarar vermememiz için uyaran ve korumuş olan mühim, nazik ve karmaşık bir biyolojik sistem bulunduğunu görmüştür. Acının tatsızlığı, o nefret ettiğimiz yanı bizi korumada, tehlikeye ve yaralanmaya karşı uyarmada etkili olmaktadır. Acının bizi üzmesi, tüm insan organizmasını problemin üstüne eğilmeye zorlamaktadır.
Her ne kadar, bedenin bir dış koruma zırhı oluşturan ve bizi acıdan çabucak uzaklaştıran otomatik refleksleri var ise da, tüm organizmayı işe karışması ve bir tepkide bulunması için harekete geçiren ve zorlayan da bu tatsızlık duygusudur. Bununla beraber üzüntü ile gelen deneyim, hafızamıza kazınır ve tekrarlandığında çekince alarmı çalarak bizi korur. Aynı şekilde, çektiğimiz acılarda bir mana sağlamak, dünyadaki zorluklarla başa çıkmada bizlere destek sunar. Fizyolojik acının amacını anlama, üzüntü karşısında çektiğimiz ıstırabı azaltabilir. Yaşamın üzüntü olmadan geçmeyeceğini bilmemiz vakitsiz gelen acıya karşı sıhhatli bir biçimde hazırlanabilmemizi sağlar.
Üzüntü hakkında, "Bedenimizin bizim için dirimsel derecede mühim bir mevzuda, dikkatimizi çekecek en etkili yolla yapmış olduğu uyarı" diye düşünmeye başlarsak, bu konudaki yaklaşımımız değişecektir. Ve üzüntü ile alakalı tutumumuz değiştikçe, ıstırabımız da azalacaktır. Dr. Brand, üzüntü hakkında incelemelerinden sonrasında "acıya minnettar olmamız dahi gerekir" demektedir. Acıyı deneyim etmek, idrak etme sistemimizi de çalıştıracağından faydalıdır. Acının bir başka faydası da çoğu zaman iyileşmeye destek olan faaliyetleri harekete geçirmesidir. Bedenin geri çekilmesi, dinlenmesi, yavaşlaması, metabolik hız ve azaltılmış aktivite benzer biçimde tepkiler organizmanın iyileşmesini hızlandıracaktır. Fizyolojik üzüntü, bir vücuda haiz olduğumuz duygusunu bizlere hatırlatarak bedenimizin tümünün farkına varmamızı sağlar.
Cüzzam hastaları şöyleki demektedir: "Doğal ki ellerimi ve ayaklarımı görebiliyorum, fakat bu tür şeyler sanki bana ait bir parçam değillermiş, yalnız birer oyuncakmış gibiler." Bu sebeple üzüntü, yalnız bizi uyarmakla ve korumakla kalmaz bununla beraber kendimizi bir tüm olarak görmemizi de sağlar. Ellerimizde ve ayaklarımızda üzüntü duygusu kalktığında, bu parçalar sanki bedenimize ait değillermiş benzer biçimde gelmektedir. Aynı böylelikle ıstıraplar insanları birbirleriyle bütünleştirir. Kim bilir ıstıraplarımızın ardında yatan nihai mana da budur.
Başka insanlarla paylaştığımız en temel öğe ve bizi tüm diri varlıklar ile birleştiren unsur, acılarımız ve ıstıraplarımızdır. ümitsiz bir durumla karşılaştığımız, değiştirilemeyecek bir kederle karşı karşıya geldiğimiz süre dahi hayatta bir mana bulabileceğimizi hiç bir zaman unutmayalım. İnsan, acısının ardında bir mana olduğuna inanırsa, üzüntü çekmeye hazır olur. Böyle hem ıstırabını azaltır, hem de acının derinleşmesinin önüne geçer. Üzüntü karşısında derhal üzüntü veren unsuru gidermek için faaliyete geçeriz. Gereksiz yere üzüntü çekmeyi kimse istemez. Fakat acının kaçınılmaz olduğu durumlarda, cesurca üzüntü çekmeyi kabul edersek, yaşam da son ana kadar bir anlama haiz olur ve üzüntü, işkence olmaktan çıkarak anlamlı bir hale gelir.
Açı ve Açı Türleri
Psikoloji
Geniş açı, dar açı ve dik doğru açılara örnekler verebilir misiniz?
Kaynak:msxlabs.org
YORUMLAR