...
Oysa bir kendimi çaresiz ve yalnız hissediyordum,
Meğer filmlerdeki ana karakterler de ben gibi ümitsizdiler.
Sadece filmler değil elbet; kitaplarda ve müziklerde de rastlıyordum onlara.
Yabancı değildik birbirimize,tanışıklığımız varmış meğer.
Üstelik sırf benim gözlerim denizleri yormuyordu;sürekli daldığım için.
Kendime ulaşıp burada bile yani yanlızlığımda bile bencilmişim! diyorum.
Çünkü yalnız ben yalnız değildim,ben acı çekmiyordum,ben her gün
Kırılıp,savruluyordum.
Tabii yine ancak kendime yetecek kadar karanlıkta kalabiliyorum.
Bugün yürüyüşüm esnasında kendime şunu sordum: “Sen ne aramaktasın?”
Düşünmem mi gerekiyordu,kendimi tanımıyor muydum?
Çok geçmeden yanıt verdim yine kendime: “Aradığım şey Onun yolu,onda olmak…
Ama herkes aynı yolu kullanıp ona,ulaşamıyor ki,ben benim gibi ya da az benden
ileride olanı takip etmek ya da mümkün mü bilmem ama,yanyana yürümek isterdim.
Tabi yine ona, ulaşma şevki ile dolup taşarak!”
Sonra duraksadım belirli bir süre,ilgimi çekecek hiçbir şeyin olmayışı
ya da oluşu içinde yakın ve uzak ilikleme çabalarımı kucaklayıp
bugünkü yürüyüşümü tamamlamıştım.
Meral Meri/ Salyangozdaki Yosunlar
YORUMLAR