Yusuf ise kuyuda ermişti sonsuzluğun sırrına....

Nemrut, bir topal sineğe rezil olmuştu, Yusuf ise Mısır’a sultan. Biri, kırılmayan, taş kalbe düşmüştü; öbürü kırık kalbinin derinliklerinde...

Yusuf ise kuyuda ermişti sonsuzluğun sırrına.
Nemrut, bir topal sineğe rezil olmuştu,
Yusuf ise Mısır’a sultan.
Biri, kırılmayan, taş kalbe düşmüştü;
öbürü kırık kalbinin derinliklerinde manalar devşirmişti.

Birinin kokusu “Nemrut” diye kokuyordu,
diğerinin kokusunu sabah rüzgarı,
“Yusuf Yusuf” diye bütün aleme dağıtıyordu.
Ey gönül, sen hiç kuyuya düşmemişsen,
sana “Yusuf” nasıl diyeyim?

hz.mevlana