ITLA a. (ar. ıf/â'). Esk. 1. Bir şeyin üstüne tişip Ebu Sufyan'ın af ve ıtlakını niyaz etti" (Cevdet Paşa). 2. Affetme,...
ITLA a. (ar. ıf/â'). Esk.
1. Bir şeyin üstüne tişip Ebu Sufyan'ın af ve ıtlakını niyaz etti" (Cevdet Paşa).
2. Affetme, cezadan kurtarma.
3. Adamın karısını boşaması.
4. Adlandırma; isim verme.
5. Itlak etmek, boşamak; özgür bırakmak, isim vermek.
6. Itlak olunmak, salıverilmek; adı konmak, adlandırılmak. || Itlak üzre, genel olarak.
7. Itlak-ı inan, başıboş bırakmak. || Itlak-ı lisan, ağzına geleni söyleme. || Itlak-ı yed, iyilikte bulunma.
1. Bir şeyin üstüne tişip Ebu Sufyan'ın af ve ıtlakını niyaz etti" (Cevdet Paşa).
2. Affetme, cezadan kurtarma.
3. Adamın karısını boşaması.
4. Adlandırma; isim verme.
5. Itlak etmek, boşamak; özgür bırakmak, isim vermek.
6. Itlak olunmak, salıverilmek; adı konmak, adlandırılmak. || Itlak üzre, genel olarak.
7. Itlak-ı inan, başıboş bırakmak. || Itlak-ı lisan, ağzına geleni söyleme. || Itlak-ı yed, iyilikte bulunma.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR