Muhbir isim, eskimiş Arapça mu¬bir 1 . Haber ulaştırıcı, haber veren kimse: "Genç muhbirler bu defa Hazım Aslan'ın peşin...
Muhbir
isim, eskimiş Arapça mu¬bir
1 . Haber ulaştırıcı, haber veren kimse:
2 . Yasa dışı olan bir durumu yetkili makamlara bildiren kimse, ihbarcı:
isim, eskimiş Arapça mu¬bir
1 . Haber ulaştırıcı, haber veren kimse:
"Genç muhbirler bu defa Hazım Aslan'ın peşinde koşuyorlardı."- H. E. Adıvar.
2 . Yasa dışı olan bir durumu yetkili makamlara bildiren kimse, ihbarcı:
"Yeter ki bana kıymayın. Ömür boyu muhbiriniz olurum sizin."- A. ümit.
MUHBİR a. (ar. ıhbSrdan muhbir). Yasadışı bir durumu ya da suç sayılan bir davranışı yetkili makamlara haber veren kimse; ihbarcı: Muhbirin kimliği emniyet makamlarınca gizli tutuluyor
♦ sıf. Esk. Haber ulaştıran; haberci: Muhbir-I sadık (sadık haberci; imzasız mektup yazan).
—Esk. flz. Deney tüpü.
—Esk. tıp. Bulaşıcı bir hastalığı haber veren ilk belirti.
—Rom. tar. İmparatorluk döneminde, kendi yargı çevresi içinde işlenen suç ve cinayetleri adli makamlara haber veren görevli,
♦ sıf. Esk. Haber ulaştıran; haberci: Muhbir-I sadık (sadık haberci; imzasız mektup yazan).
—Esk. flz. Deney tüpü.
—Esk. tıp. Bulaşıcı bir hastalığı haber veren ilk belirti.
—Rom. tar. İmparatorluk döneminde, kendi yargı çevresi içinde işlenen suç ve cinayetleri adli makamlara haber veren görevli,
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR