NİYABET , -ti a. (ar. niyabet). Esk. 1. Vekâlet, vekillik. 2. Kadı ya da hükümdar vekilliği; naiplik. 3. Niyabet etmek, vekillik etm...
NİYABET, -ti a. (ar. niyabet). Esk.
1. Vekâlet, vekillik.
2. Kadı ya da hükümdar vekilliği; naiplik.
3. Niyabet etmek, vekillik etmek.
4. Niyabet-i saltanat, hükümdar naipliği.
*-*Huk. Yargılamanın, asli görevli olmayan mahkeme ya da hâkim tarafından yerine getirilmesi.
Kaynak: Büyük Larousse
1. Vekâlet, vekillik.
2. Kadı ya da hükümdar vekilliği; naiplik.
3. Niyabet etmek, vekillik etmek.
4. Niyabet-i saltanat, hükümdar naipliği.
*-*Huk. Yargılamanın, asli görevli olmayan mahkeme ya da hâkim tarafından yerine getirilmesi.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR