VAHİB, VAHİBE sıf. (ar. vehb'den vâ- hib, dişi, vâhibe). Esk. 1. Bağışlayan, veren: "Kabzda vâhibin sarahaten yâhud delâle...
VAHİB, VAHİBE sıf. (ar. vehb'den vâ- hib, dişi, vâhibe). Esk.
1. Bağışlayan, veren: "Kabzda vâhibin sarahaten yâhud delâleten izni lâzımdır" (Mecellei ahkâmı adliye'den).
2. Vahib-ül-amal, vahib-ül -hacat, istekleri gerçekleştiren; Tanrı. || Vahib-ül-ataya, ihsanda bulunan; Tanrı.
1. Bağışlayan, veren: "Kabzda vâhibin sarahaten yâhud delâleten izni lâzımdır" (Mecellei ahkâmı adliye'den).
2. Vahib-ül-amal, vahib-ül -hacat, istekleri gerçekleştiren; Tanrı. || Vahib-ül-ataya, ihsanda bulunan; Tanrı.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR