MüFTEKİR sıf. (ar. iftikar'dan müftekir). Esk. 1. Bir şeyin yokluğunu çeken, gereksinen, yoksul. 2. Muhtaç: "Şu soğuk topr...
MüFTEKİR sıf. (ar. iftikar'dan müftekir). Esk.
1. Bir şeyin yokluğunu çeken, gereksinen, yoksul.
2. Muhtaç: "Şu soğuk toprağın yaşamı benzer biçimde solmayan bir hayata mûftekirim" (Tevfik Fikret).
1. Bir şeyin yokluğunu çeken, gereksinen, yoksul.
2. Muhtaç: "Şu soğuk toprağın yaşamı benzer biçimde solmayan bir hayata mûftekirim" (Tevfik Fikret).
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR