MüBDİ sıf. (ar. ibdâe'dan mübdic). Esk. 1. Yeni bir şey bulan, buluş eden: "Ebedi yalnız bir şiir vardır: doğa... ve yalnız...
MüBDİ sıf. (ar. ibdâe'dan mübdic). Esk.
1. Yeni bir şey bulan, buluş eden: "Ebedi yalnız bir şiir vardır: doğa... ve yalnız bir şâir vardır ki her dönemin şâiridir: mübdi -i doğa..." (Cenap Şahabettin).
2. Dinde Peygamberden sonrasında ortaya çıkan yenilikleri benimseyen.
1. Yeni bir şey bulan, buluş eden: "Ebedi yalnız bir şiir vardır: doğa... ve yalnız bir şâir vardır ki her dönemin şâiridir: mübdi -i doğa..." (Cenap Şahabettin).
2. Dinde Peygamberden sonrasında ortaya çıkan yenilikleri benimseyen.
Kaynak: Büyük Larousse
YORUMLAR